KIJK IN DE WIJK: buurtschap Wieldrecht
DORDRECHT - Zeg je ‘Wieldrecht’ dan denken veel mensen meteen aan de voetbalvereniging met die naam. De club die ergens aan de rand van Sterrenburg 3 aan de Smidsweg speelt. En daar is 'niks mis mee!'
Maar 'Wieldrecht' is toch echt - en net als Willemsdorp - een buurtschap, ingeklemd tussen de Wieldrechtseweg en industriegebied ‘Dordtse Kil 1’. De Dordtse Kil vormt een natuurlijke grens in het westen.
Mijn bezoek voelt aan als een speurtocht, ergens op ons eiland.
Via Wielwijk steek je het viaduct de A16 over en rijd je met een flauwe bocht naar beneden. Na de verkeerslichten linksaf en bij de eerste weg naar rechts begint het buurtschap op de Amstelwijckweg.
Maar eerst een boompje opzetten:
‘Wilhelminaboompje’
In 1898 was de kroning van ‘koningin Wilhelmina’ en ter ere van dit feit werd er in het gras een boom geplant, genaamd …… juist!
Niet veel later kwam er een keet waar je iets kon kopen. Pas in 1942 kwam er een opgekocht strandpaviljoen uit Hoek van Holland de Wilhelminaboom vergezellen.
Na die tijd wisselden de uitbaters geregeld van naam, maar het gebouw bleef zijn naam behouden.
Tegenwoordig heet het gebouw ‘Eetcafé De Wilhelminaboom’. Terecht, want ook de boom groeide met zijn tijd mee.
Nostalgie
Toen mijn ouders vroeger op de fiets van Nieuw Krispijn naar het Bruggehofstrandje gingen, was het Wilhelminaboompje echt een ‘stopplaats’ om even bij te tanken. Mijn lievelingsdrankje was ‘Hero Perl’.
Op de HAVO deed ik tijdens de zomervakantie altijd een aantal weken vakantiewerk. Zwaar werk werd toen wèl goed betaald en daarom gingen mijn vriend en ik bij de houthandel Jongeneel op de Wieldrechtseweg aan het werk. We ontwikkelden daar onze eerste spierballen met o.a. het ‘oplatten’ van enorme Merbau balken van 6 meter 10 lang. Vrij regelmatig liepen we tussen de middag met de vaste medewerkers de dijk af en aten in het Wilhelminaboompje ‘een broodje bal’.
Toen ik voor dit verslag een bezoek bracht aan het café en herinneringen ophaalde, liet men trots de menukaart zien met een hele leuke inleiding. (Zie foto). En ja, “die bal verkopen we nog steeds hoor!”
Naar het buurtschap
In ‘Dordtse Dingetjes’ vertelde ik al over een oorlogsmonument. De look-a-like ‘bushalte’ staat zo’n 50 meter van de Wilhelminabooom aan de linkerkant in het gras. Verder kenmerkt de Amstelwijckweg zich door nauwe doorgangen vanwege een aantal plantenbakken en verkeersdrempels. Dit, om maximaal te ‘profiteren’ van de 30 km per uur. De Amstelwijckweg is een prachtige lange laan met aan beide zijden heel veel groen!
Tussen de bomen aan de linkerkant zie je af en toe gebouwen van het industriegebied en wat huizen. Ben je over de helft van de Amstelwijckweg dan kun je kiezen tussen links afslaan of de weg vervolgen. De weg is best lang en aan het eind kun je linksaf (naar de Wieldrechtse Zeedijk) en rechtsaf richting Amstelwijckweg. Ik kies voor de eerste optie en rijd de Wielhovenstraat in. Rechtdoor kun je niet, want een enorme paardenweide belet de doorgang.
Dus meteen rechtsaf en de Wielhovenstraat vervolgen. In deze ‘hoofdstraat’ staan echt de meest bijzondere en normale huizen!
Af en toe wordt de huizenrij onderbroken door kleine bedrijfjes.
Wieldrecht telt ongeveer 175 inwoners en er staan zo’n 20 bedrijfjes geregistreerd. De ‘buurtbewoners’ hoeven in ieder geval niet naar een andere wijk voor een bezoek aan de kapper.
Het grappige is dat het autobusverhuurbedrijf EDAD nog steeds bestaat. Het bedrijf kende ik uit mijn lagereschooltijd. De bus vervoerde in die tijd - nu nog - vele schoolklassen voor een schoolreisje en iedere week naar het zwembad voor de schoolzwemles. Bij toeval ontdekte ik dat het familiebedrijf volgend jaar maar liefst 100 jaar bestaat! (zie rectificatie onderaan)
Het hoge opvallende roodbruine gebouw ernaast is de montagehal van orgelbouwer J.L Van de Heuvel.
Spudpalen *
Er stond een loods open en ik zag enorme metalen buizen liggen. Maar in die buizen zaten nog meer buizen. Zo vreemd!
Een beetje brutaal (Ik ben bezig met het boek over Willibrord Frequin.) liep ik het terrein op en werd vriendelijk welkom geheten. Ik vertelde de reden van mijn komst in Wieldrecht en dat de loods me was opgevallen. Het volgende kwartier kreeg ik antwoord op al mijn vragen en leerde dus over het bestaan en de werking van het ‘hydrolyse spudpaal systeem’.
Vraag je aan 100 mensen op ze weten wat ‘spudpalen’ zijn dan zullen er 101 zeggen (Ik kwam er ook even bij staan.) dat ze het niet weten.
Spudpalen zijn uitschuifbare gegalvaniseerde stalen palen in de boeg en desgewenst ook in het achterschip, die zich in zo’n tien seconden tijd moeiteloos in de modder ingraven en het schip heel stabiel verankeren. Om snel ergens aan te meren hoef je alleen maar een knop in te drukken. Geen anker nodig.
Het is overigens niet de bedoeling dat de spudpalen overal zomaar even gebruikt mogen worden. Officieel moet de kapitein eerst toestemming vragen om gebruik te mogen maken van het ‘verankersysteem’. Reden: ‘Er liggen tegenwoordig veel belangrijke kabels en buizen door een rivier.’
(*met dank aan het personeel van Dolderman BV)
Ouderwets
Het meest opvallende ‘gebouw’ in het buurtschap is voor mij toch de ouderwetse Engelse telefooncel.
‘Opvallend’ is het juiste woord, want er is niets met de telefooncel gedaan. Er hangt geen telefoon en er staan ook geen oude kranten of lege flessen in. NIETS! Zo zonde! Waarom wordt er geen openbare buurtschap bibliotheek van gemaakt!
Hopelijk lezen de bewoners dit stukje ook en neemt iemand een initiatief.
Genieten aan het water
Via een smal paadje kun je aan het eind van de Amstelwijckweg met de fiets omhoog rijden en kom je bij het tweede restaurant van het buurtschap. Restaurant ‘Chez Heeren Jansen’ ligt heel aantrekkelijk en kijkt uit over de drukke vaarweg van de Dordtse Kil.
Het restaurant staat pal naast de plek waar tot 1929 de eerste stoombootverbinding was tussen ’s Gravendeel en Wieldrecht. Na die tijd werd de oeververbinding tot 1977 uitgevoerd door ‘moderne’ met diesel gestookte veerboten. In dat jaar werd de Kiltunnel geopend en dit betekende meteen het einde van de pontverbinding tussen ’s Gravendeel en Wieldrecht.
Stukje buurtschap geschiedenis
Bij de Duitse inval in 1940 werd het dorp door oorlogshandelingen vrijwel geheel verwoest. (zie foto monument)
De bewoners konden vroeger hun brood bij de dorpsbakker kopen. Aan het eind van de Amstelwijckweg op nummer 54 woonde bakker Aardoom. De dochter van de bakker woont nog steeds in het gerenoveerd pand.
Niet ver daar vandaan staat het atelier van de bekende Dordtse orgelbouwer J.L. van den Heuvel bv. Men ontwerpt, bouwt, restaureert en onderhoudt allerlei soorten orgels.
Nabericht:
Een medewerker van Dolderman BV schreef me zojuist om 17:15 uur dat de EDAD vandaag 21 juni 2022 precies 100 jaar bestaat! GEFELICITEERD!
