Hier op dit eiland (3) - Nellie den Butter: De zorg draait door
DORDRECHT - 'Hier op dit eiland' door Bert den Boer, aflevering 4 over Nellie den Butter: De zorg draait door
Nellie den Butter werkt als verpleegkundige bij het Albert Schweitzer ziekenhuis. Haar kortverblijfafdeling, het Observatorium, verandert verschillende keren van functie. Tijdens de eerste corona-uitbraak worden ‘coronaverdachte’ patiënten verpleegd. Patiënten zijn bang en de familie zit in spanning. Er is geen bezoek mogelijk, de deuren van de kamers blijven dicht. ‘Niemand wist precies waar je aan toe was. Er heerste angst: wat komt er op ons af? We kregen meerdere malen per dag de testuitslagen binnen. Als je een patiënt moest vertellen dat hij positief was getest, had je het gevoel dat je een doodvonnis uitsprak.’
Na drie en een halve week wordt overgeschakeld naar step down zorg: verpleging van een groep patiënten die op de intensive care van de beademing af waren, maar nog niet naar een gewone verpleegafdeling konden.
‘We kregen te maken met een ander soort patiënt. Ze konden bijna niets, een groot deel at niet zelf. Je komt terecht in een rollercoaster vol emotionele gebeurtenissen. Ik zie die ene oudere man nog voor me die het niet ging halen. Zijn dochter was bang en durfde niet langs te komen. Hij kon niet meer praten. Aan de telefoon vertelde ik haar wat ik zag. Hij knikte soms. Ik zag een eenzame man in tranen. De bezoekregels waren heel streng. Soms knapten mensen die wat somber waren op, als ze hun kinderen eenmalig mochten zien. Dat gaf ze net een zetje in de goede richting.
De verpleging op de intensive care had in samenspraak met de familie posters met bijzonderheden over een patiënt gemaakt: hobbies, muzieksmaak, eigenschappen. Daar maakten wij ook gebruik van. Je komt heel dicht bij mensen. Normaal hebben we kortdurend contact en zijn we niet gewend mensen bij de voornaam te noemen.’
Nellie herinnert zich Erik Zwaan nog goed. Een man met bewonderingswaardig doorzettingsvermogen. Hij onderhoudt nog steeds regelmatig contact met de afdeling. Ze ziet hem als een ambassadeur van de zorg.
‘Wat me bijblijft is de saamhorigheid, de eensgezindheid. De bereidwilligheid van iedereen in het ziekenhuis om extra te werken. Je gaat gewoon aan de slag. Dat is ook wel zorg eigen. Thuis houden haar man en kinderen zich aan de regels. Haar zoon geeft aan waarom: ‘Jij bent zo hard nodig.’
Fotograaf: Huib Kooyker
