KIJK IN DE WIJK: Oud Krispijn (met helemaal onderaan een vleugje nostalgie)

28 februari 2022 door Ferry Visser

DORDRECHT - Eindelijk een dag zonder storm en regen. Ik moest en zou een keer terug naar de wijk waar mijn Voortgezet Onderwijs begon op Mulo Krispijn. In het wijkje ten zuiden van de Patersweg dat grenst aan de Rembrandtlaan/Laan de Verenigde Naties. 



De gemeente Dordrecht sloopte alle portiekflats van de Frans Halstraat, Adriaan van Ostadestraat, Jacob van Ruisdaelstraat, Pieter de Hooghstraat, Johannes Vermeerstraat en de Meindert Hobbemastraat. Ook de Patersweg kreeg aan de zuidkant een metamorfose met prachtige appartementen en vrij huizen. In de genoemde zijstraten staan nu mooie rijtjeshuizen. De tussenwoningen hebben op het westen allemaal zonnepanelen. Er is duurzaam gebouwd. De woningen worden ook aangesloten op het warmtenet van HVC.
De meeste - smalle - straten zijn al ingericht. Overal wordt in en rond de huizen nog hard gewerkt.

Patersweg

Kom je vanaf de Krispijnseweg dan vallen meteen de nieuwe huizen op die nu op het voormalig braakliggende terrein (vroeger kleuterschool) op de Patersweg staan. Op termijn zal de Patersweg een fietsstraat worden met veel groen. Het geplande rode fietspad wordt doorgetrokken tot de Zuidendijk. De fietsers krijgen zelfs voorrang op de kruising van de Jacob van Ruisdaelstraat.

Het is ook de bedoeling om de Rembrandtlaan door te trekken naar de Zuidendijk. Op die manier kun je een rondje rijden en weer op de Patersweg komen.

BONUS
Hieronder beschrijf ik een aantal van mijn eigen herinneringen over dit gedeelte van Oud Krispijn.

Lang geleden woonde ik in Nieuw Krispijn en bezocht daar langdurig de lagere school. Dit, omdat het kwartje nog niet echt was gevallen. De Nassauschool stond bekend als een ‘opleidingschool’. Blijkbaar had ik in die tijd toch iets meer met ‘afleiding’ dan met ‘opleiding’ en moest zelfs in de vijfde klas van school. Het werd uiteindelijk de Margrietschool in Oud Krispijn waar ik mijn kwartje terugvond. Het kwartje werd zowaar een gulden. Ik ‘vloog’ in dezelfde wijk door de MULO.

Aan die school (MULO KRISPIJN) heb ik nog steeds veel leuke herinneringen. In het examenjaar 1969 stampten we de schoolclub ‘Komma’ uit de grond. Directeur Welles wees ons op de ‘gevaren’ van zo’n onderneming. Tot op de dag van de examenuitslag - in de bijzaal van de Pauluskerk - hield hij dit vol, want na het uitreiken van het diploma aan de geslaagden, stonden er nog steeds een aantal ‘studenten’ zonder het beruchte papiertje. Laten dat nu net de oprichters zijn van de schoolclub! “Ik heb jullie nog zo gewaarschuwd!”, bulderde hij met zijn zware stem. Waarna hij ons apart nam en het diploma alsnog overhandigde.

Dát was meneer Welles! Een geweldige man! Sommigen gaven hem een bijnaam omdat hij een grote Fries was. Bij geschiedenis hoorden we verhalen over de Friese leider ‘Lange Pier’. (Daan Schuurmans kwam die naam helaas niet tegen in zijn ‘Het verhaal van Nederland’.) Meneer Welles was er altijd voor je!

De allerlangste leraar was meneer ‘Piet’ Essenboom. Hij had het verst gelegen lokaal van de school. (Het hoeklokaal dat uitkeek op de Patersweg en Frans Halsstraat. (zie foto) Met schoenmaat 47 kon niemand hem bijhouden.

Vooral bij aardrijkskunde hing ik aan zijn lippen en dat leverde best een heel hoog eindcijfer op. Van hem onthield ik ook de uitspraak: “Werken is een hinderlijke onderbreking van je vrije tijd.”

Sport was mijn ding en de vele uren basketbal op het Paulusplein kregen een beloning.
De gymleraar was Cor Brassien. Gaf modern les maar vooral in basketbal. Talentjes werden vrij snel benaderd voor de basketbalclub BVMK. (Basketbal Vereniging Mulo Krispijn). En zo kwam ik weer iets later terecht bij ‘het grote broertje’ ROWIC (RoodWitCrispijn). Weer later zorgde sponsor Nico de Vries voor een nieuwe naam: Frisol R. Ik bleef overigens ‘talent’ en haalde nooit het eerste.

De fietsenstalling van de school was echt ‘the place to be’. Huiswerk overschrijven was daar ‘dé activiteit’. Het was ook de ‘catwalk’ voor de nieuwe brommers. De Tomos en de Puch met de hoge sturen en extra grote uitlaten waren niet aan te slepen. Mijn Berrini viel daarbij in het niet. Toch kreeg mijn opgepimpte bromfiets wel aandacht. Ik had het officiële stuur vervangen voor een oud fietsstuur en had dus ook een hoog stuur. Het was een automaat en daarbij kon je ook gasgeven in stilstand en dat gaf net zoveel lawaai als een echte Puch met versnelling. Dit grapje kon je ook rijdend doen en dan leek het net alsof je schakelde. Snel was het ding niet, maar dat veranderde toen iemand mij vertelde dat je ergens gaatjes in moest slaan. Te veel gaatjes in de knalpijp van een brommer levert behalve snelheid ook meer herrie op. Daar moest ik dan maar mee dealen.

Qua schoolresultaat was het cijfer 10 voor topografie wel het hoogtepunt. Dieptepunt: het cijfer 1 voor meetkunde. Dit, als moeite voor het spieken.

In 1969 stapte ik over naar de aangrenzende wijk Zuidhoven. Daar werd mijn gulden een daalder en ‘doorliep’ ik de bovenbouw HAVO (4 en 5), de Pedagogische Academie en ‘vond’ op de laatste school ook mijn vrouw. 

* Mulo Krispijn werd in 1983 opgeheven. Sinds die tijd kreeg de school meerdere functies. Op dit moment wordt het pand door het Da Vinci College gebruikt.