Hier op dit eiland (7) - Elisa Kuster: Voetbal heeft me veel gebracht
DORDRECHT - 'Hier op dit eiland' door Bert den Boer, aflevering 7 over Elisa Kuster: Voetbal heeft me veel gebracht
In de gang van haar huis hangt een iconische foto van Johan Cruijff in het shirt van DS’79. In 1981 speelt Cruijff, de man die Ajax en FC Barcelona dan al naar de wereldtop heeft geleid, als gastspeler drie wedstrijden voor de club. Cruijff als tijdelijke ‘schapenkop’. Elisa Kuster is een diehard-supporter van FC Dordrecht. Haar vader zit in de jaren tachtig in het bestuur. Als kind speelt ze altijd op de grasmat van een voetbalclub. Zelf voetballen mag niet van haar ouders. Vrouwenvoetbal is nog niet zo populair als nu.
Elisa studeert film- en theaterwetenschappen in Nijmegen. Na een baan bij schouwburg Kunstmin, werkt ze van 2013 tot 2017 als pr-medewerker en manusje-van-alles voor FC Dordrecht. Ondanks het feit dat zij vanwege onduidelijke redenen moet vertrekken, blijft ze haar club trouw. FC Dordrecht eindigt de laatste seizoenen onderin de eerste divisie. Een harde kern van zo’n vijf- à zeshonderd supporters steunt de club in goede en slechte tijden. Corona zorgt als vanzelf voor een stadionverbod. ‘We mochten nog even een paar wedstrijdjes op afstand kijken. Juichen en zingen mocht niet, zaten we daar met zo’n ratel.’ Voor Elisa is het voetbal bijzaak. ‘Voetbal is een middel, geen doel. Ik heb geen verstand van voetbal: probeer te scoren en krijg zo min mogelijk tegendoelpunten. Wat ik mis is het verenigingsleven. Je hebt een gemeenschappelijk ding: de club. Je leert mensen kennen, vanuit alle lagen, jong en oud. Bij elkaar staan, slap ouwehoeren en als er echt iets is ben je er ook voor elkaar. Ligt er iemand in het ziekenhuis dan stuur je een appje. Na het overlijden van de vrouw van een van de oudere supporters, zijn we met z’n allen op de begrafenis. Dat betekent veel voor hem. Ik kan er heel gelukkig van worden als mensen het naar hun zin hebben. Ik hou ook van de emoties die dingen op kunnen roepen. Voetbal zie ik als een vorm van kunst die mensen kan emotioneren: een schilderdoek en een mooie omhaal zijn vergelijkbaar.’ Als ze hoort dat de stadsbeiaardier verzoeknummers gaat spelen in de toren van de Grote Kerk, roept ze iedereen op om het clublied aan te vragen. Bij het luisteren naar Een Dordtenaar zal altijd blijven zingen roept dat ook de nodige emotie op. Ze begon spontaan te huilen.
De coronaperiode stemt haar niet vrolijk over de mensheid. Ondanks het veel verkochte boek De meeste mensen deugen van Rutger Bregman. ‘De eerste maand applaudisseerden mensen voor de zorg. Daarna kwam het eigen leed eerst.’ Het meest positieve van deze periode is voor haar de succesvolle zoektocht naar de op mysterieuze wijze verdwenen kampioensschaal, na de promotie naar de eredivisie in 1994. Het is onderwerp van een 5-delige docu-podcast De verdwenen schaal. Daarin ontvouwt zich een soort van detectiveverhaal met een heilige graal, een lijk en een dader.
De coronaperiode zorgt in ieder geval voor een goede conditie. Ze fietst in een topmaand zomaar 180 kilometer om boeken te bezorgen voor haar werkgever, boekhandel Vos & van der Leer.
Fotograaf: Alex Oldenziel
