Wijkkrant Sterrenburger vestigt aandacht op Dordtse wortels Easton

DORDRECHT - De wiijkkrant STERRENBURGER vestigt de aandacht op de Dordtse wortels van sterrenkundige, letterkundige en journalist Cornelis Easton (1864-1929). Op het straatnaambord is niks terug te vinden van de Dordtse hoofdstukken in het leven en werken van Easton.

De Eastonstraat behoort tot het oudste deel van Sterrenburg. De eerste huizen werden er in 1967 betrokken.

Dordrecht neemt  een belangrijke rol in het leven van Easton in.

De  herdenking van zijn 150 ste geboortedag is mogelijk op 10 september 1864.

Een achtergrond verhaal uit 1930 uit het jaarboek van de Maatschappij der letterkunde:

Hoeveel er ook reeds geschreven moge zijn over Easton's beteekenis, in deze reeks mag zijn levensbericht niet ontbreken, want hij droeg onze Maatschappij een warm hart toe, bezocht gaarne haar bijeenkomsten, voelde zich ‘letterkundige’ en was dit inderdaad, niet alleen omdat hij een voortreffelijk journalist was, een uitnemend stylist, maar ook in meer letterlijken zin: hij heeft de beweging van '80, zij het dan van uit de verte, zeer intens meegemaakt en over haar geschreven, hij had een zeer uitgebreide litteratuur-kennis en een zeer scherpen blik ook op dit gebied. Evenwel, waar Easton's beteekenis elders reeds zoo uitvoerig is besproken en i.h.b. in het Haagsch Maandblad - November 1929 - naast schrijver dezes, nog drie anderen deze hebben belicht, daar kan hier met een kort woord worden volstaan.

Cornelis Easton is 10 Sept. 1864 in Dordrecht geboren. Hij heeft de H.B.S. aldaar doorloopen, in 1881 eind-examen gedaan, vervolgens een jaar Latijn geleerd en is daarna naar Delft gegaan om opgeleid te worden voor den Indischen dienst. Die studie werd na eenigen tijd afgebroken en Easton aanvaardde de studie voor het M.O. examen Fransch, dat in 1886 werd afgelegd. In 1888 vangt Easton's journalistieke loopbaan aan: hij wordt correspondent der N.R. Ct. in Dordrecht en vestigt als zoodanig sterk de aandacht op zich door zijn zeer bijzondere artikelen over de in die dagen moderne schilderkunst. In 1891 wordt hem de hoofdredactie der Dordrechtsche Courant opgedragen en daarnaast werkt hij mede aan de (gele) Amsterdammer van de Koo en aan de Portefeuille, terwijl hij van 1889 tot 1906 het maandblad Europa redigeert, waarin hij onder het pseudonym Cenatos boekaankondigingen geeft. In April 1895 verlaat hij Dordt en wordt opgenomen in den redactiestaf der N.R. Ct., verzorgt een deel der Buitenlandsche rubriek, schrijft populair wetenschappelijke artikelen, hoofdartikelen en redigeert de rubriek Wetenschappen. In 1903 verleent de Groningsche Universiteit hem het eere-doctoraat in de sterrekunde en in 1906 wordt hij Ritter's

opvolger als hoofdredacteur van het Nieuws van den Dag, blijft dit tot Mei 1923, d.i. tot de opheffing van het Nieuws. Daarna vestigt hij zich in Scheveningen, komt in de redactie van de Haagsche Post en richt, met den heer van Os, het Haagsch Maandblad op. Op 5 Februari 1891 is hij gehuwd met Elizabeth Theresia Visser, uit welk huwelijk twee kinderen geboren zijn. Op drie Juni 1929 is Easton overleden.

Ziedaar de droge feiten, die, als men ze zoo achter elkander opsomt weinig of niets zeggen omtrent Easton's waarachtige beteekenis. Menschen met een carrière als hier beschreven wordt, zijn niet zoo zeldzaam, maar menschen als Easton wàs, zijn er slechts zeer enkelen. Want zoowel als journalist, als ook naast zijn journalistiek, was hij geleerde en artist beide en hij heeft door de combinatie van al zijn kwaliteiten een leven weten te maken, zoo harmonisch en zoo vruchtdragend als slechts zeer weinigen gegeven is. Doordat hij geen officieel-wetenschappelijke opleiding heeft genoten, nooit een officieel-wetenschappelijke betrekking heeft bekleed, is hij vrij geweest om gedurende heel zijn leven dat wetenschappelijke werk te verrichten, waartoe hij in een bepaalde periode zich het meest aangetrokken voelde. Als jongen is dit al begonnen, toen Jules Verne en Flammarion de hartstocht van het willen begrijpen en willen leeren kennen bij hem hadden opgewekt en de sterrenhemel reeds werd afgezocht; en de journalist heeft geen tijdperk in zijn leven gekend waarin niet, naast het lichaam- en zenuw-sloopende werk, aan een grootsche wetenschappelijke taak werd gewerkt. En alom, op elk gebied dat hij betreden heeft - sterrekunde, weerkunde, aardrijkskunde - heeft deze ‘dilettant’ baanbrekend werk verricht: de technici in die verschillende takken van wetenschap hebben het getuigd, tijdens zijn leven en na zijn overlijden, en wie ooit met hem gepraat heeft, weet, dat het niet anders zijn kon, omdat zijn geest scherper was dan die van anderen, zijn blik dieper zag, hij nimmer op gezag aannam, maar steeds zelf zocht en langs eigen wegen tot eigen conclusies kwam.

Op een van de papieren die na Easton's dood uit zijn schrijftafella voor den dag gekomen zijn, is het volgende citaat van Jules Verne door hem overgeschreven: ‘Le besoin de faire oeuvre qui dure, qui lui survive, est la signe de la superiorité de l'homme sur tout ce qui vit ici-bas. C'est ce qui a fondé sa domination et c'est ce qui la justifie dans le monde entier’. Die woorden teekenen Easton ten volle, geven het levensbeginsel weer, dat zijn streven heeft beheerscht. En hoe schitterend is hij geslaagd: de lange lijst van zijn wetenschappelijke geschriften die hier volgen moge, bewijst het.

J.C. van Oven.