Filmrecensie over “Kinds of Kindness” in filmtheater De Witt
DORDRECHT - Het Cinefiliaal-publiek bleef gisteravond na het zien van de film ‘Kinds of Kindness’ van de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos in meerderheid achterover geblazen en enigszins in verwarring achter. Mijn eerste gedachte: hoe ga ik mijn terugblik op deze film vormgeven en wat ga ik ervan vinden als ik mezelf daarvoor even de tijd heb gegund?
Laminthos
Voor de filmliefhebber is Yorgos Lanthimos een bekende naam. Nog geen half jaar geleden werd zijn voorlaatste film ‘Poor Things’ overladen met Oscarnominaties, onder andere voor beste film. Emma Stone won een Oscar voor haar hoofdrol. En nu zitten we alweer naar zijn volgende film ‘Kinds of Kindness’ te kijken. Een film die ook weer over controle, dominantie, meester en slaaf gaat, op een meer duistere, ondoorgrondelijke manier tot een filmverhaal geweven. Een film met opnieuw hoofdrollen voor Emma Stone en Willem Dafoe, aangevuld met Jesse Plemons.
De film bestaat eigenlijk uit drie films, aan elkaar verbonden door een vrijwel onzichtbare R.M.F., de thematiek en de terugkerende acteurs, in andere rollen, en andere karakters…
Drieluik
In de eerste film van het drieluik ‘The death of R.M.F’ zien we slaafje Robert (Plemons) die in alles zijn meester Raymond (Dafoe) gehoorzaamd. Dat gaat van zijn ontbijt en zijn seksleven tot de beslissing of hij en zijn vrouw kinderen willen. Tot het zelfs hem te ver gaat. En dat leidt dan ook direct tot ondergang… In het tweede deel ‘R.M.F. is flying’, zien we Plemons terugkeren als politieagent, rouwend en in de war vanwege het verdwijnen van zijn echtgenote (Emma Stone). Als ze alsnog weer opduikt gebeuren er vreemde dingen. Het laatste deel, ‘R.M.F. eats a sandwich’, speelt zich af binnen een sekte waar sekteleider Dafoe zijn leden manipuleert en intimideert. Stone en Plemons zijn sekteleden die op zoek gaan naar een vrouw die de gave heeft doden weer tot leven te brengen.
Tot zover een poging tot samenvatten, zonder al te veel prijs te geven… De thematiek die ik uit de film haal, wordt direct verwoord in het lied waar de film mee opent, van de Eurythmics, Sweet dreams:
Some of them want to use you.
Some of them want to get used by you.
Some of them want to abuse you.
Some of them want to be abused.
Caligula
Naar verluidt is Laminthos op het idee van de film gekomen na het lezen van het theaterstuk ‘Caligula’ van Albert Camus. “Ik herinner me dat ik het toneelstuk Caligula las en begon na te denken over hoe het zou zijn als een menselijk wezen zulke macht zou hebben over andere menselijke wezens in een hedendaagse setting. Ik begon me voor te stellen hoe je dat tot in het extreme doorvoert, waarbij één persoon de volledige controle heeft over iemand anders.”
Aan de waanzinnige sadist Caligula wordt het volgende levensmotto toegeschreven: “Laten ze me maar haten, als ze maar bang voor me zijn”. Een levensles die we de laatste jaren in vele omgevingen zien terugkeren, helaas.
Drie-eenheid
Zoals gezegd, Het drieluik ‘Kinds of Kindness’ wordt een eenheid dankzij thematiek en andere subtiele middelen. R.M.F. is een oudere Griek (Laminthos zelf?) die telkens terugkeert, ook in verschillende hoedanigheden. Voortdurend wordt er gekeken naar het gewicht van personages, te veel / te weinig. Angstdromen worden beleefd en uitgelegd. Het boek van Lev Tolstoi, ‘Anna Karenina’ zien we op verschillende plaatsen terugkeren. En waar het nummer van de Eurythmics in het begin de thematiek al duidde, zien we dit nummer ook op senkele andere momenten terugkeren.
Al met al een bijzondere filmervaring, die aanvankelijk tot behoorlijk wat verwarring leidde en me aan het werk zette. Om toch enigszins het antwoord te vinden op de vraag: waar heb ik eigenlijk naar zitten kijken? Naar een fascinerende, duistere film, met geweldige acteurs, en met een wereldbeeld die eigenlijk niet de mijne is.
Gezien, in filmtheater De Witt:
“Kinds of Kindness”, film van Yorgos Laminthos,
Kijk in de agenda van De Witt voor de speeltijden
