Kom van dat dak af
Regelmatig kom ik langs mijn oude school, er staat er nog maar één en de jongere gebouwen zijn ondertussen allemaal gesloopt, dan herinner ik mij tal van zaken. Dat zullen jullie ook wel hebben. Opvallend was het voor mij dat ik altijd eerst aan allerlei leerstof dacht en dat daarna pas tal van anekdotes en gedoe omhoog kwam.
Met Koningsdag stond ik even te praten met een ondernemersechtpaar toen een oud-leerling naar mij toe kwam en enthousiast mijn hand kwam schudden en opmerkte dat hij bij mij in de klas had gezeten. Daarop volgde meteen een grapje vanuit het echtpaar over mijn schoolbezoek, heb jij op school gezeten dan?,welke ik repliceerde met ; “vooral op het dak”.
De grapjes doen het goed maar het bracht mij meteen terug naar de momenten van schoolbezoek. Omdat één van mijn bedrijven fifth dimension heet maak ik in het vergelijken van opleidingen nogal eens die met de musical hair waarbij ik mij vergelijk met de figuur Burger uit de film.
Nou moet u natuurlijk die film hebben gezien om daar een beeld bij te hebben maar je kan ook zeggen dat ik een overjarige hippie ben. Op zich klopt dat wel maar ik voel mij nog steeds een heel vrij jongmens met een sterk betrokken maatschappelijk karakter. Ik kan het dan ook niet laten om te studeren en betrokken te zijn bij oude en nieuwe kennis.
Op Koningsdag kwam die betrokkenheid ook weer boven. Ik liep rond en keek met een historische bril op naar de festiviteiten. Ik las op social media dat een andere oud-leerling terugkeerde naar zijn oude wijk in Zwijndrecht. In één van mijn eerste artikelen die ik schreef, gebruikte ik hem als aangever in een verhaal over de Firato die wij als excursie van school samen bezochten.
Koningsdag maakte daarmee weer wat los in gedachten en terwijl ik rondliep op de braderie, het raadhuisplein, Bruïnelaan, Julianadorp en weer naar huis, lette ik iets meer op de bebouwing. Wat was er veranderd en wat zou er naar de toekomst weer gaan veranderen zoals de plaatjes recent in een lokale krant toonden. Zo kwam ik de foto tegen van het gebied dat ik doorkruiste waar ik toch echt een paar keer moest kijken om het te herkennen. Veranderingen die best wel groot zijn als je dezelfde foto over de oude zou leggen.
Het ondernemersechtpaar wat een echt Zwijndrechts stel is. Zij opgegroeid op de hoeve wat nu Develstein is en samen lang op de officiersvliet gewoond en nu het Veerplein als domicilie hebben echt een historische band met Zwijndrecht. Deze mensen kan ik dan ook vragen naar de plekken en hun ervaringen van het stukje oud Zwijndrecht wat ik zie.
Want de boerderij die ik zie of het land er achter heeft soms wel een toelichting nodig. De Lindelaan was de verbinding naar de Lindt niet zoals nu maar wie onder het spoortunneltje rijdt of het Koninginneweg viaduct. De route langs het spoor brengt je bij de Devel waar de eveneens verdwenen boerderij lag op de locatie langs de A16 waar de verandering de sporthal, de beren en het Develsteincollege gebracht heeft.
Zo is op de Lindelaan de verandering ten opzichte van de foto ook groot. Dat maakte de foto voor mij ook even een puzzelplaatje. Tegenwoordig staan er op de labels van de theezakjes ook tal van vragen waardoor ik deze week het puzzelplaatje ook verder ging bestuderen en de vele veranderingen zag waar ik eerst even overheen had gekeken.
De vraag op het label, de ontmoeting met de mensen ( altijd mooi), de herinnering waar naar gevraagd werd brachten mij tot een heroverweging van ideeën en gedachten. Een moment waarin vernieuwing en vernieling door elkaar heen liepen. Vernieling in de vorm van het verdwijnen van tal van mooie zaken en tevens de vernieuwing die nu planmatig aanstonds is. Het thuiskomen van mijn medestudent naar Zwijndrecht , die daar natuurlijk veel voor de familie kwam, maar zijn herbeleving als hij dezelfde wandeling zou maken als ik die maakte op Koningsdag had ik in gedachten.
Hoe beleef je dit stukje oud zwijndrecht van de foto als je nu erdoorheen loopt als je er geboren of in je jeugd hebt geleefd en gespeeld . Ik lees daar op social media nog wel eens over. Daarin vind ik de theezakjes labels wel grappig als ik daar ‘s morgens naar kijk. Hoe mooi kan je oud en nieuwbouw een gezicht geven waardoor Zwijndrecht er mooi uit gaat zien.Stel je voor dat een investeerder of bouwer weer eens klassieke gevels gaat bouwen in plaats van vierkante dozen.
De welstandscommissie kijkt naar ontwerpen maar of het welstand oplevert die de toeschouwer ervaart is maar de vraag. Nu weet ik hoe het werkt, maar zal ook nooit stoppen met een pleidooi voor mooie gevels met een fraai gezicht waardoor je met veel plezier de verandering aanschouwt. Het is maar hoe je het ziet denk ik dan. Het is net als de vraag van het echtpaar die met een knipoog opmerkten; heb jij op school gezeten dan?
Ja ik ben van de humor en ben ook wel van het cynische in humor als die mij aangaat. Dat dit in de maatschappij een probleem is, herken ik wel. Daarom genoot ik op Koningsdag van de ontmoetingen waarin ik zelfs getrakteerd werd door een inwoner die mij trof op mijn wandeling over de Bruïnelaan. Een plotseling compliment over iets wat ik geschreven had. Ja, een compliment ontvangen is soms best wel lastig maar wel erg mooi. Koningsdag kon voor mij eigenlijk niet meer stuk met alle ontmoetingen en ik genoot des te meer van alles wat er wel was gebleven maar ook van wat er gekomen was en waarvan ik weet dat het veranderen kan. Wat blijft komt nooit terug schreef ooit een Dordtse schrijver en in gedachten kwam daarbij de latijnse spreuk naar boven : tempus fugit amor manet. De tijd vliegt voorbij maar de liefde blijft. In gedachten terug bij de opmerking dat ik vooral op het dak had gezeten, speelde het nummer van Peter Koelewijn en zijn rockets door mijn hoofd, kom van dat dak af.
