Sinds wanneer loont intimidatie en bedreiging?
Het lijkt al weer maanden geleden dat ik mijn vorige column geschreven heb. De tussenliggende vakantieperiode is (zoals BLØF dat zegt) onbewust met een rotgang genoten. Na twee keer knipperen was de vakantie alweer afgelopen en stond het werk al weer te dringen, u herkent het vast.
Toch herinner ik mij dat ik mijn vorige column afsloot met de uitspraak dat ik geen trekkers op het marktplein wilde zien staan, met als doel om onze bestuurders te intimideren. Dit zei ik in het kader van mijn oproep om vooral op een normale en beschaafde manier met elkaar te blijven communiceren. Kennelijk is die boodschap bij een aantal boeren niet aangekomen. Want in deze zomer zagen we ook in Papendrecht dat sommige mensen geen voorstander zijn van een normaal gesprek. Ik besef dat de gang van zaken rondom stikstof nogal gevoelig kan liggen, maar wat er de afgelopen weken gebeurde, ging voor mij alle perken te buiten.
Ik denk dat het goed is om te beseffen dat we in Papendrecht zelf weinig tot geen agrariërs hebben wonen. De protesten zoals die er zijn geweest zijn ook niet afkomstig van Papendrechtse inwoners, zou je denken. Sterker, ik heb af en toe mijn twijfels of ze wel afkomstig zijn van boeren. Het is daarom wel bijzonder om te zien dat Papendrecht dan wordt uitgekozen om het protest te voeren. Vooral ook omdat de gemeente in dit hele verhaal geen woord te zeggen heeft. Ons college van burgemeester en wethouders heeft er simpelweg niets over te bepalen, de gemeenteraad evenmin. Waarom wordt dan toch aan allerhande gemeentemeubilair de vlag ondersteboven opgehangen? Wat hoopt men daarmee te bereiken? Dan ga ik nog niet eens in op hoe respectloos een omgekeerde vlag eigenlijk is.
Tuurlijk, demonstreren is een recht, maar daar zitten wel voorwaarden aan om het enigszins ordelijk te laten verlopen. Zomaar vlaggen ophangen aan dingen die niet van jou zijn, valt niet onder het normale demonstratierecht. Groot gelijk dus dat Papendrecht en omringende gemeenten deze vlaggen weg haalt. Helaas is daarmee de kous niet af. Want ondanks dat de vlaggen een tijdje onrechtmatig hebben gehangen, vonden de demonstranten dat ze de aannemer die de vlaggen in opdracht van de gemeente ging verwijderen mochten bedreigen en intimideren. Het is te bizar voor woorden. “Ik krijg m’n zin niet, dus ik stap over naar dreiging en geweld, richting mensen die gewoon hun werk proberen te doen”. Stel je eens voor als we allemaal zo zouden denken.
Nog verwonderlijker is overigens de reactie vanuit de (landelijke) politiek. Want kennelijk werkt het bedreigen en intimideren nog ook. Er zijn politici die hun oren hier naar laten hangen en zo dit gedrag belonen.
Ik kan me de frustratie van de boeren heel goed voorstellen, maar richt die woede naar waar die vandaan komt: de politieke partijen die decennia lang dit probleem voor zich uit hebben geschoven en net hebben gedaan of er niets aan de hand was. Iedereen had kunnen weten dat dat niet houdbaar was en uiteindelijk moest notabene de rechter het kabinet dwingen zich aan de eigen afspraken te houden. Als de afgelopen twintig jaar serieuzer met dit vraagstuk was omgegaan, was de klap veel minder hard geweest. De veestapel moest jaren geleden al krimpen, maar toch werd er bewust ingezet op uitbreiding. Het zijn de kabinetten van de afgelopen twintig jaar, en dus de partijen die in deze kabinetten zaten, die dit probleem moedwillig in stand hebben gehouden. Gek genoeg zijn het diezelfde partijen die nu weer beloven dat het allemaal wel meevalt en zo’n vaart niet hoeft te lopen. Het is struisvogelpolitiek van de hoogste orde en totale minachting van het volk, omdat ze heel goed weten dat het een leugen is. Daar zou de woede zich op moeten richten en wel op de manier zoals het in Nederland hoort: in het stemhokje. Niet door wetteloosheid, intimidatie en geweld, maar door actief te kiezen voor ander bestuur met ander beleid.
Ik sluit af met dezelfde wens als in de vorige column. Ik hoop dat dit niet verder uit de hand gaat lopen en dat we geen trekkers op de Markt hoeven te verwachten. De sleutel ligt bij ons allemaal. Kies niet voor escalatie, maar voor rationaliteit. Over iets meer dan een half jaar mag u weer naar de stembus, voor de Provinciale Staten en de Waterschappen. Laat daar vooral uw stem horen als u niet meer van hetzelfde wilt. Dan kan de driekleur gewoon wapperen zoals die hoort en kunnen normale mensen gewoon normaal hun werk blijven doen.
