De kracht van ‘er-niet-bij-zijn’
Als je met pensioen bent en houdt van sport dan zijn de Olympische Spelen een heerlijke bonus waarnaartoe geleefd kan worden. Het Nederlandse chauvinisme is ook bij mij niet vreemd en kijk ik voornamelijk naar de sporten waar een prijs is te pakken. Maar er is ook bewondering voor sporters die een opvallende prestatie leveren zoals de Zweed Nils.
Zonder de andere Nederlandse topsporters te kort doen wil ik deze column toch ook een Dordts tintje geven.
De link was voor mij zo gelegd.
Het is mijn 13e column voor Dordrecht.net en het is zondag 13 februari. Toeval of niet. Feit is dat er vier Nederlandse dames shorttrackers op de baan stonden die voor hun finale-race een hartje aaiden. Het hartje dat een mannelijke collega speciaal had gemaakt om op hun pak te naaien. Want …… er was iemand niet meer en die moest en zou er wel bij zijn om dadelijk iets te vieren. Het hartje symboliseerde het onverwachts in 2020 overleden teamlid Lara van Ruijven.
Het sprintteam zag, kwam en overwon en behaalde voor het eerst een gouden medaille op de Olympische Spelen in deze discipline. En bij de huldiging gebeurde het! De handen gingen omhoog en Lara vierde ‘boven’ het feestje mee. Het bezorgde me niet alleen kippenvel. Er kwam meer ‘naar boven’.
Dit was eigenlijk een hele lange inleiding die naar ‘het Dordtse tintje’ van deze column gaat. Op het moment dat de vier dames hun handen naar de hemel wezen dacht ik ook aan iemand anders. Een jongen die een aantal jaar geleden met zijn DFC-vriendengroep in Breda was gaan stappen. Onschuldig betrokken bij een ruzie en door een steekpartij het leven liet. Zijn vereniging steunt Paul Pluijmert - en zijn familie - nog steeds. Paul kreeg zelfs een plein naar zich vernoemd. Een prachtig gebaar van de vereniging. Ook Paul hoort - net als Lara - nog steeds ‘onder ons’.
Het is de kracht van ‘er-niet-bij-zijn’.