Papa Panov
Er was eens een oude schoenmaker. Hij leefde langgeleden in een klein Russisch dorpje. In dat dorp noemden ze hem Papa Panov. De oude schoenmaker was niet rijk. Hij moest het doen met een klein huisje met slechts een kamer. En daarin moest hij dan ook alles doen: eten, slapen en natuurlijk schoenen repareren.
Op de avond voor Kerst ging Papa Panov eens rustig zitten. Hij pakte er een oud boek bij. Daarin las hij het verhaal van Kerst. Hij las van een klein jongetje, Jezus, wat geboren werd in een beestenstal. En terwijl hij dat leest, mompelt hij wat. Hij zou zo graag dat jongetje een warmer welkom gegeven hebben. Hij zou zo graag gezorgd hebben voor een warme deken en wat gezelschap. En dan begint Papa Panov te glimmen, ja als dat jongetje nu geboren was zou hij aan hem een prachtig paar schoentjes geven. De mooiste schoentjes die hij ooit gemaakt heeft. Die zou hij gegeven hebben, maar ja dat was natuurlijk lang geleden! Als hij nog eens zo’n kans zou krijgen. Hij denkt daar zo eens wat over na en dan valt de oude man in slaap……
Hier eindigt het prachtige verhaal van Leo Tolstoi niet. Maar dan is er een goede reden om het nog eens op te zoeken en verder te lezen.
Waarom moest ik aan dit verhaal denken? Terwijl ik dit schrijf, is iedereen nog aan het bijkomen van de aankondiging van een harde lockdown. Een soort donkere, alles dempende deken daalt neer. Er is dan wel gezegd dat er licht aan het einde van de tunnel is, maar ik kan me goed voorstellen dat je dat niet ziet. Dat je er (even) geen gat meer in ziet. Dan is er dus geen licht in de duisternis.
Tegelijkertijd hunkert iedereen naar het einde. Naar licht! We hopen op betere tijden. In de kerk heet deze periode van het jaar ‘advent’, wat ‘verwachten’ betekent. De donkere weken van het jaar staan daarmee symbool voor de hoop op redding uit de duisternis. Door het Licht der wereld.
Het is inmiddels wel duidelijk dat we het niet van elkaar moeten verwachten in deze crisis. Samen zijn we niet sterker dan het virus. Of zoals Mark Rutte het deze week zei: ‘Het punt is: wij moeten als mensen de hele dag door, tientallen of honderden keren, alert zijn om het virus op afstand te houden. Het virus hoeft maar één keer geluk te hebben om over te springen en wij moeten bij elk contact geluk hebben. Dat is een ongelijke strijd.’ Daarbij ga je er dan nog vanuit dat alle mensen van goede wil zijn….
En toch kunnen we voor elkaar verschil maken. Door naar elkaar om te zien. Dat was precies wat Papa Panov deed. Binnen zijn beperkte mogelijkheden hielp hij anderen er doorheen. Dat is wat we ook in Papendrecht nodig hebben. En wat ook gebeurt. En zal blijven gebeuren. Soms heb je daarbij wat brandstof nodig om weer verder te gaan. Dat zou bijvoorbeeld het verhaal van Papa Panov kunnen zijn….
