Februari dichtregels uit het vrije veld
Het bleek een dynamische start na mijn aanstelling als Dichter van de Hoeksche Waard. De veelheid van aandacht stemde mij verlegen. Tegelijkertijd voelde ik mij ook vereerd door het verzoek van het waterschap om een herdenkingsgedicht.
Ondertussen is het alweer tijd voor het volgende dichtwerk van februari. Er gebeurt zóveel in de wereld, en veel is helaas zo overweldigend triest. Soms is het dan goed om de wereld weer even klein en overzichtelijk te maken en vooral ook oog te houden voor wat mooi en goed is. Dus is dat vooral de intentie van het bijgaande februari-gedicht, incl. foto. Het is ook een beetje een kleine ode aan het jubileum van Hoekschewaards landschap. Ik hoop dat het ieders goedkeuring kan wegdragen.
Februari dichtregels uit het vrije veld
(Met een vleugje Valentijn)
Waar de zon lange lijnen maakt als de dagen lengen
en de wolken het zicht markeren van het hemelperspectief,
daar zet ik stappen in dit landschap mij zo lief.
Links het zwart van omgeploegde klei,
rechts het eerste groen van een nieuwe wei.
Overvloedig hemelwater sijpelt diepe sloten in
en vult gestaag de geul waar waterhoentjes waden.
Verderop staat een reiger pootje te baden.
Waar reuze wieken draaien, gakken ganzen in de lucht.
Ik vraag mij af ‘Voor wie zijn zij gevlucht?’
Daar langs de dijk, tonen knoestig geknotte wilgen
hun wonderlijk gevormde pracht.
Voorbeeld van ware overlevingskracht.
Ik wandel waar de zee mij overstijgt,
dankbaar voor droge voeten, niet zeker of dat blijft.
©Sabine Alders-du Bosc/februari 2023
Foto: Een bescheiden ode aan 50 jaar Hoekschewaards Landschap, want hier in dit prachtig polderland, werken mens en natuur hand in hand.